Zakładanie wkłucia dożylnego

Czym jest obrazowanie IV?

Wkłucie dożylne odnosi się do wprowadzenia cewnika do wnętrza żyły.

Cewnik ten ma postać niewielkiej rurki nazywanej potocznie wenflonem. Wprowadza się go do żyły. Wielkością cewnik dożylny przypomina cienką rurkę do napojów lub mieszadełko do kawy.

Pacjenci z nowotworami wieku dziecięcego mogą wymagać założenia wkłucia dożylnego z wielu powodów. Taki dostęp może służyć do dostarczania do organizmu płynów, leków i/lub składników odżywczych drogą dożylną. Wkłucie dożylne może również służyć do pobierania próbek krwi do badań laboratoryjnych.

Założenie wkłucia dożylnego eliminuje konieczność wielokrotnego nakłuwania igłą żył pacjenta za każdym razem, gdy wymagane jest dożylne podanie leku lub pobranie próbek krwi. Po założeniu wkłucia dożylnego wenflon może pozostawać w ciele pacjenta przez 3–4 dni.

Pacjentom wymagającym chemioterapii lub innych procedur, w których dostęp dożylny jest wykorzystywany przez dłuższy czas, często zakłada się przyrządy zapewniające dojście centralne do żyły. Konstrukcja tych przyrządów pozwala na pozostawienie ich w ciele na dłużej niż kilka dni. Niemniej jednak nawet u pacjentów z tego rodzaju przyrządami może być konieczne założenie wkłucia dożylnego w celu podania niektórych rodzajów płynów. Założenie wkłucia dożylnego jest na przykład wymagane w celu podania środka kontrastowego w ramach diagnostycznych badań obrazowych, takich jak badania rentgenowskie, tomografia komputerowa (TK) i obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI).

Przygotowanie do założenia wkłucia dożylnego

Czasami do zabiegu wymagane jest przebranie się pacjenta w koszulę szpitalną.

Wkłucie dożylne zakłada się przy użyciu niewielkiej igły. Po umieszczeniu wenflonu w żyle wysuwa się igłę.

Ponieważ założenie wenflonu wymaga wkłucia się igłą, pacjent może odczuć niewielki ból. Niektóre dzieci boją się igieł.

W pewnych przypadkach członek personelu medycznego zakładający wkłucie dożylne może znieczulić skórę w tym miejscu za pomocą leku, na przykład lidokainy. Mimo znieczulenia pacjent może odczuwać ucisk przy wprowadzaniu igły przez skórę. Nie powinien jednak czuć bólu.

Zakładanie wkłucia dożylnego

• Gdy pacjent jest gotowy do zabiegu, pierwszym krokiem personelu pielęgniarskiego jest znalezienie żyły odpowiedniej do założenia wkłucia dożylnego.
• Zwykle jest to żyła znajdująca się pod powierzchnią skóry na zewnętrznej stronie dłoni lub na wewnętrznej stronie przedramienia na odcinku między nadgarstkiem a łokciem.
• Na rękę pacjenta może zostać założona opaska uciskowa (szeroki pas z tworzywa sztucznego przypominający gumę) w celu zwiększenia ciśnienia w naczyniach. Opaska uciskowa ułatwia wyczucie żyły. Innym sposobem ułatwiającym znalezienie odpowiedniej żyły jest przyłożenie do skóry ciepłego okładu.
• Zwykle personel pielęgniarski delikatnie uciska różne miejsca na skórze w celu zidentyfikowania najlepszej żyły do założenia wkłucia.
• Cały proces zazwyczaj nie trwa długo. Niemniej jednak pacjenci z nowotworami wieku dziecięcego, którzy musieli pozostawać na czczo ze względu na wykonywane zabiegi lub u których działania niepożądane leczenia uniemożliwiały jedzenie, mogą być odwodnieni. Stan ten może powodować spłaszczenie żył. Spłaszczone żyły nie są odpowiednie do założenia wenflonu.
• Znalezienie dobrej żyły można zająć personelowi pielęgniarskiemu 2–10 minut. Sprawdzane mogą być miejsca na obu rękach.
• W niektórych szpitalach pediatrycznych w celu znalezienia żyły do wkłucia może być wykorzystywana aparatura do obrazowania, np. ultrasonograf.
• Personel pielęgniarski oczyści wybrane miejsce (zwykle przy użyciu chlorheksydyny lub alkoholu), a następnie poczeka na jego wyschnięcie.
• Następnym krokiem jest unieruchomienie ręki pacjenta. W tym celu pomocy może udzielić inny członek personelu. Trzymanie ręki w nieruchomej pozycji jest bardzo ważne.
• Personel pielęgniarski wprowadzi igłę, która jest połączona z wenflonem. Czasami nie udaje się wprowadzić igły do żyły za pierwszym razem i trzeba spróbować ponownie.
• Po umieszczeniu wenflonu w żyle personel pielęgniarski wysuwa igłę.
• Wkłucie dożylne zostaje unieruchomione za pomocą plastra. W celu dodatkowego zabezpieczenia na wkłucie może zostać założony opatrunek i/lub plastikowa osłona.
• Do wkłucia podłącza się złącze.
• Do wkłucia dożylnego założonego na skórze podłącza się długi dren, który prowadzi do plastikowego worka z lekiem w postaci płynnej lub innym płynem. W celu regulacji tempa przepływu płynu może być stosowana pompa. Przepływ płynu do ciała pacjenta może wywołać wrażenie zimna.

Na tym etapie pacjent jest gotowy do zabiegu lub procedury wymagających dostępu dożylnego. Gdy dostęp dożylny nie będzie już wymagany, wenflon zostanie wyjęty z żyły.